„Manicheizm średniowieczny” • Autor: Steven Runciman • Moja ocena: 9/10 • To znakomita i niezwykle wartościowa publikacja, która — mimo swojej niewielkiej objętości — w precyzyjny sposób przybliża czytelnikowi złożony świat ruchów dualistycznych obecnych w średniowieczu. Steven Runciman, znany z erudycji i umiejętności syntetycznego ujmowania tematu, prowadzi nas przez historię idei manichejskich, ukazując ich ewolucję oraz wpływ na religijność i życie społeczne Europy i Bliskiego Wschodu. • Autor rozpoczyna od gnostyckich korzeni dualizmu, a następnie śledzi jego rozwój przez kolejne stulecia, przyglądając się szczegółowo takim ruchom jak paulicjanie, bogomiłowie, patareni, a także – choć marginalnie – kwakrzy. Runciman nie tylko przedstawia ich doktryny, ale również analizuje kontekst historyczny, w jakim funkcjonowali, oraz ich relacje z Kościołem i władzami świeckimi. • Dużym atutem książki jest jej klarowny, przystępny język oraz logiczna struktura, która pozwala uporządkować i zrozumieć omawiane zjawiska. Publikacja ma charakter naukowy, ale nie przytłacza akademickim stylem – będzie więc wartościową lekturą zarówno dla historyków, jak i dla zain­tere­sowa­nych­ duchowością oraz historią religii. • Serdecznie polecam tę pozycję każdemu, kto pragnie zgłębić temat śred­niow­iecz­nych­ ruchów religijnych i alternatywnych nurtów duchowości w ujęciu jednego z najw­ybit­niej­szyc­h historyków XX wieku. • ** 16:12 * 21.04.2025 * 36/2025 *

"Pieśniarka zimowych pól" to ciepła, wspaniała, czarująca, klimatyczna, przejmująca i emocjonująca powieść, która wciąga od początku do końca i czyta się ją jednym tchem. Oczywiście nie zabrakło też zwierząt i pięknych opisów przyrody. Pięknie napisana opowieść w której nie brakuje emocji, radości, łez, pięknej przyjaźni i przebaczania. Powieść jest otulająca, daje ukojenie i nadzieję na lepsze jutro. Czyta się bardzo przyjemnie 🥰 Kolejny raz jestem zauroczona 😍 Bardzo polecam całą serię.🩷

Dobre, tylko trochę za rozwlekle napisane...

Jak dla mnie za dużo wątków. Fabuła wydaje mi się dość nierealna. Zdecydowanie uważam, że "Za zamkniętymi drzwiami" to najlepsza książka B.A.Paris. Zakończenie mnie rozczarowało, niestety.

Jerzy Zagórski, zapomniany żagarysta, ukryty w cieniu Czesława Miłosza. • W swojej liryce często pokazuje sprzeczność, rozdarcie i dwoistość natury człowieka, i rzeczy. • Poeta, we wstępie do tego wydania „Poezji wybranych”, napisał: „Poezja nie należy do sztuk mających dostarczać wrażeń jednorazowych, lecz do tych, których zadaniem jest swoją wartość przenieść w czasie. Poezja ma utrwalać w pamięci”. • I ja sięgnęłam po ten tomik, by przypomnieć sobie i utrwalić w pamięci mój ulubiony wiersz Zagórskiego, „Pióropusz”, w jego oryginalnym i pełnym brzmieniu. • Przy okazji odkryłam „Neandertalczyka” i „Czas Lota”. A że Zagórski to mistrz tworzenia liryki, w której słowa brzmią, najlepiej czytać go głośno. • „Pióropusz” (fragmenty) • … • Wszystko, co piękne jest przemija. • Ponad rzekami mosty nocą, • Światła płynące z biegiem wody • I te, co stojąc w niej migocą, • Odbite w rzece miast ogrody, • Gdy chwilę z falą się szamocą, • A powiew wiatru je zabija. • Idąc przez świat przemierzasz noce • Świateł krzesanych ludzką ręką. • O szczyty nieba załopoce • Rakieta strugą ognia cienką. • …