Już jutro zapraszamy pasjonatów lokalnej historii na kolejne spotkanie z cyklu “Wędrówki po dawnej Łomży”.
Prelekcja Pana dr Jerzego Jastrzębskiego odbędzie się 11 października (piątek) o godz. 13.00
w Filii Nr 6 przy ulicy Małachowskiego 1 lokal 3.

Miejska Biblioteka Publiczna w Łomży została partnerem Akademii Innowacyjności NGO #AINGO

Nowe możliwości tech & AI dla organizacji pozarządowych w całej Polsce

Federacja na rzecz Lepszej Debaty Publicznej zaprasza organizacje pozarządowe do udziału w wyjątkowym programie „Akademia Innowacyjności – oswajanie sztucznej inteligencji i nowych technologii w trzecim sektorze” (#AINGO). To doskonała okazja, by zdobyć wiedzę, narzędzia i wsparcie, które pomogą NGO efektywnie wdrażać innowacyjne technologie, w tym sztuczną inteligencję (AI), w codziennej działalności. Program przewiduje szkolenia stacjonarne w każdym województwie oraz mentoring on-line, aby zapewnić szeroki dostęp do szkoleń i wsparcia.

Wspó­łorg­aniz­ator­em podlaskiej edycji Akademii Innowacyjności NGO jest Miejska Biblioteka Publiczna w Łomży, który gości program #AINGO w swoich progach oraz wspiera w działaniach promocyjnych i rekrutacyjnych.

Co oferuje Akademia Innowacyjności NGO?
- Dwudniowe warsztaty dla przedstawicieli NGO
Każda organizacja może zgłosić trzech swoich przedstawicieli do udziału w intensywnych, 16-godzinnych warsztatach weekendowych.
Pierwszego dnia uczestniczki i uczestnicy zapoznani zostaną z zasobami wiedzy teoretycznej i działaniem narzędzi AI w praktyce, natomiast drugiego będą mieli okazję praktycznie wdrożyć zdobytą wiedzę w działania swojej organizacji. Warsztaty odbędą się w kameralnych grupach (12-15 osób) pod okiem doświadczonych trenerów:

• sobota w godzinach 9:30-17:00
  

• niedziela w godzinach 9:30-16:00
  W programie przewidziane są merytoryczne sesje, warsztaty oraz przerwy kawowe i lunch.

• Indywidualny program mentoringowy
  Po zakończeniu warsztatów, uczestnicy wezmą udział w cyklu zdalnych spotkań mentoringowych, dostosowanych do specyfiki ich organizacji. Mentoring (2 spotkania online) obejmuje m.in. analizę możliwości zastosowania nowoczesnych technologii oraz stworzenie sper­sona­lizo­wane­go planu wdrożenia AI.

• Networking z innymi NGO
  Uczestnictwo w programie to także okazja do nawiązania kontaktów z prze­dsta­wici­elam­i innych organizacji pozarządowych. Współpraca, wymiana doświadczeń i wspólne wyzwania w zakresie wdrażania innowacyjnych rozwiązań będą kluczowymi elementami spotkań networkingowych.
  Dlaczego warto wziąć udział?
  W dobie dynamicznego rozwoju nowych technologii, wiele organizacji pozarządowych czuje zagubienie wobec rosnących wymagań i kosztów związanych z wdrażaniem innowacji. Akademia Innowacyjności NGO oferuje nie tylko wsparcie merytoryczne, ale także praktyczne rozwiązania dla trzeciego sektora, które mogą pomóc w codziennym funkcjonowaniu organizacji. Uczestniczki i Uczestnicy dowiedzą się m.in. jak wprowadzać narzędzia AI, jak uzyskać darmowe licencje na programy oraz na co zwracać uwagę przy korzystaniu z materiałów generowanych przez sztuczną inteligencję.

Dla kogo jest program?
Program skierowany jest do wszystkich organizacji pozarządowych i instytucji, niezależnie od miejsca działania czy skali przedsięwzięć. #AINGO obejmuje swoim zasięgiem całe terytorium Polski, co czyni ją dostępną dla każdej zainteresowanej NGO, niezależnie od regionu.

Nie przegap okazji, aby Twoja organizacja stała się liderem innowacji! Dołącz do Akademii Innowacyjności NGO i odkryj, jak nowoczesne technologie mogą zmienić przyszłość Twojej organizacji.

Zgłoszenia i liczba miejsc
Liczba miejsc w programie jest ograniczona – tylko 5. organizacji (max. 3 osoby z jednej organizacji) lub 15. osób z każdego województwa może zostać zakw­alif­ikow­anyc­h do programu. Formularz zgłoszeniowy jest dostępny tutaj: formularz zgłoszeniowy.

Nie czekaj, zgłoszenia przyjmujemy tylko do wyczerpania miejsc!

Gdzie szukać więcej informacji?
Szczegóły na temat programu dostępne są na stronie: leps­zejd­ebat­ypub­licznej.pl/aingo.

Zapraszamy do udziału w Akademii Innowacyjności NGO i dołączenia do grona organizacji, które zmieniają swoje podejście do technologii i sztucznej inteligencji!

• Projekt finansowany jest ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
  

** Projekt jest objęty patronatem ngo.pl.

Kontakt
Ania Kalinowska-Balcerzak

kontakt@leps­zejd­ebat­ypub­licznej.pl

„Raptularz” poświęcony jest odchodzeniu, stracie ukochanej osoby (jednym z bohaterów „Raptularza” jest zmarły w 2010 roku mąż poetki) oraz rozmywaniu się pamięci. Poetka wnikliwie bada osamotnienie po śmierci męża, ból odchodzenia i traumę starości – roztargnienie, zapominanie, zdziwienie „zanikaniem”. Od czasu późnych tomików Iwaszkiewicza, Miłosza i Różewicza nikt w polskiej poezji nie mierzył się z własnym przemijaniem w tak przejmujący sposób.
To pierwsza nagroda Nike, którą otrzymała Urszula Kozioł. Poetka zadebiutowała w 1954 roku i do nagrody Nike była już nominowana kilkukrotnie m.in. za tom „Klangor” (również poświęcony mężowi) czy „Ucieczki”.

Urszula Kozioł urodziła się w 1931 roku w Rakówce pod Biłgorajem. Jej rodzice byli wiejskimi nauczycielami. – U nas wszyscy recytowali wiersze. I robili to świetnie. A moje wiersze wzięły się stąd, że najpierw w ogóle nie mówiłam. Długo – wyznała w jednym z wywiadów. Centralnym problemem późnej poezji Urszuli Kozioł jest odchodzenie – oczywiście ukochanego męża, ale i – a może przede wszystkim – swoje własne. Ogromnie trudno zgodzić się na to, że – jak zauważała inna poetka z którą się blisko przyjaźniła, Wisława Szymborska – „ktoś tutaj był i był / a potem nagle zniknął / i uporczywie go nie ma”. A jak zgodzić się na własny kres, własne nieistnienie, na to, że za chwilę i mnie nie będzie? 93 – letnia Urszula Kozioł wciąż sięga po pióro, zarazem zdaje sobie sprawę, że słowa to tylko słowa, że mogą one kogoś pocieszyć, ale nie będą pocieszeniem dla niej samej; że – wreszcie – „z pustką nie sposób walczyć”. Zostaje gorzka, autentyczna w swej szczerości konstatacja: „…z niczym tu przyszłam / i odejdę z niczym / i wkrótce będzie jakby mnie nie było”.

Raptularz to „księga lub brulion do odręcznego spisywania różnych wiadomości” lub „zbiór notatek w formie dziennika lub pamiętnika” Nagrodzony „Nike” tom poetycki okazuje się zbiorem zapisków, które są przede wszystkim „listem do imaginacyjnego kochanka”. To rzuca światło na samą naturę wierszy, które bywają listami w butelce skierowanymi do jakiegoś odbiorcy . Poetka chwyta się pamięci o ukochanym, która jest podstawą jej tożsamości, „pustym domem duszy”. Te ostatnie wiersze brzmią jak pożegnanie , które czasem wygląda tak jak wierszu „Plusk”:

animulko

babulko

bidulko

już rozchodzą się nasze drogi

ty na niebie

zakwitniesz chmurką

ja się stanę pluskiem do wody

Urszula Kozioł dwukrotnie gościła w Łomży, w czerwcu 1981 roku w czasie sesji pod hasłem: „Być poetą” podczas której występował laureat Nagrody Nobla, Czesław Miłosz. Kolejna wizyta związanej z Wrocławiem poetki miała miejsce w czerwcu 1993 roku w ramach „Łomżyńskich Spotkań Poetyckich”, które wspó­łorg­aniz­ował­a Wojewódzka Biblioteka Publiczna razem z łomżyńskim poetą Janem Kulką. Poza Łomżą, w roku 1993, Urszula Kozioł odwiedziła także francuskie Poitiers, gdzie była zaproszona na prestiżowe stypendium literackie. Dwa lata wcześniej wyjechała na stypendium amerykańskiego Iowa City, gdzie miała okazję zetknąć się z tamtejszym środowiskiem literackim. Temat wędrówki przenikał do jej poezji. W poemacie „Ucieczki”, który był częścią jej książki wydanej w 2016 roku opisała uchodźców, Dzieci Zamojszczyzny, i również swoją rodzinę uciekającą przed wysiedleniem w 1942 roku. Poetka swoim ostatnim tomem „Raptularz” kreśli portret starości, w której wciąż jest zachłanność na poznawanie świata.

„Świąteczne nieporządki”

Tu są kołki do zawieszania myśli
Nie wyrzucaj ich proszę

A jednak etruskie skorupki znalezione w Cerveteri
Wylądowały na śmietniku
Skazane na bezdomność
I nikt teraz nie chce się przyznać
Do wyrządzonej im krzywdy

Śmieszna zakrętka w biało-czerwone trójkąty
Do butelki z sokiem czy z wodą
Znaleziona w budce telefonicznej
Na placyku przy via Sprovieri na Monte Verde
Miała mi przypominać rozmowę z Rzymu do Neapolu
Z Gustawem Herlingiem na rok przed jego śmiercią

Komu to przeszkadzało
Że trzymałam ją na półeczce razem z kamyczkami
Tymi wiernymi wspornikami gasnącej pamięci
Z których każdy inną potrafił snuć opowieść
Z tysiąca i jednej nocy
I był milowym kamieniem na przystankach podróży
To tu to tam

Kto zmusił mnie żeby dziś opłakiwać
Ich zniknięcie z mojego domu
Żaden z nich nie był dla mnie śmieciem
Wprost przeciwnie
Były mi drogie
Przykładając do ucha zakrętkę do butelki
Znalezioną w rzymskiej budce telefonicznej
Mogłam usłyszeć nagraną w niej rozmowę z Herlingiem
Ale surowe oko któregoś kolejnego pedanta
Które postanowiło przywrócić ład w zagraconym mieszkaniu
Uznało ją za wroga domowych porządków

Co mi teraz po błyszczących szklankach, garnkach i blatach stołów
Co po niemych podłogach i szybach
Do imentu wytartych z pamięci

Krążę po obcym i ogłuchłym domu
Obijam się o gładkie ściany
– jak mucha w butelce Wittgensteina –
W tym wystygłym mieszkaniu gdzie już nikt
nie zna mnie młodszej i nie chce nic wiedzieć
że kiedyś tu razem ze mną mieszkał
ktoś ukochany

Czy są jakieś pytania?
No proszę
W tych gołych, obcych progach
Nawet nie ma kogo o to spytać