Światłoczułość

Wojna, dwoje bohaterów i ich rozchodzące się ścieżki. Witold poznaje Żerkę przez zupełny przypadek. Powoli zaczynają poznawać siebie w czasie trwania pasionki. Żerka niewiele w sumie mówi, ale jest w niej coś niezwykle przyciągającego. Młodzi lubią ten czas spędzać wspólnie. Gdy do wsi zbliżają się żołnierze, każdy z tych bohaterów zaczyna podążać w innym kierunku, lecz na tym się ich wspólna historia nie kończy. Wręcz przeciwnie, otrzymuje zupełnie nowy wymiar… Odtąd tajemnicza Żerka pisze listy do Witka. Bardzo krótkie, ale zawsze jest to jakiś rodzaj rozmowy. Równie krótkie otrzymuje odpowiedzi od swego przyjaciela. I tak żyją jakoś dalej w tych trudnych czasach do momentu, w którym wysyłanie korespondencji staje się już niemożliwe… Mimo to Żerka dalej pisze… Wszystkie swoje myśli przelewa na papier tak, jakby nadal rozmawiała z Witkiem… Czy ich los zdoła kiedykolwiek zawrócić ich z drogi? Pozwoli wrócić do tego, co było? Czy po wojnie, jeśli ta się kiedyś skończy zdołają się ponownie spotkać? Kto wie? • Ta niezwykle ujmująca, retrospektywna fabuła chwyta za serce. Nie brakuje w powieści tej miłości, rozpaczy, tęsknoty, ale też okrucieństwa i przemocy. Opowiada o niezbadanych kolejach losu, zupełnej ich przypadkowości i przeznaczeniu. Spędzony czas na czytaniu „Światłoczułości” uważam za dobrze spożytkowany. Niestety z pewnością fabuła ta nie zagości na zbyt długo w mej pamięci. W całą resztę nie będę wnikać (mam na myśli styl, język i tak dalej). Lektura ta, to powiedziałabym całkiem dobra rozrywka i już…

„Światłoczułość” to liryczna podróż przez świat przeżyć, wspomnień i detali. Jakub Jarno zatrzymuje je niczym fotograf światło – delikatnie, uważnie, z czułością – uchwytując to, co często umyka nam w codziennym pośpiechu. • To książka o tym, co kruche, a przez to najcenniejsze. O miejscach, które już nie istnieją, lecz wciąż żyją w pamięci. O ludziach, których obecność zostawiła trwały ślad. O chwilach, które można przeżyć tylko raz, ale słowa autora pozwalają je uchwycić na nowo, jakby były zatrzymanym kadrem. • „Światłoczułość” to coś więcej niż tylko tytuł. To unikalny sposób patrzenia na rzeczywistość – oczami, które dostrzegają światło nawet tam, gdzie inni widzą tylko cień. • ~KD

Sięgnęłam, bo mnie zaintrygowała okładka, zainteresował autor, a potem dowiedziałam się o Mrozo-spekulacjach. No ok, Mroza nie lubię to tym bardziej "sprawdzam". Tematyka mnie zaskoczyła nieco, bo spodziewałam się, nie wiedzieć czemu, czegoś innego. Daję mocne 3 - za temat, za formę, za język. Jeśli to napisał rzeczywiście Mróz to brawo.