Z przykrością muszę stwierdzić, że styl "Eleny Ferrante" jest toporny, całkowicie pozbawiony wdzięku. • To że jej bohaterka jest osobą nieempatyczną i niesympatyczną, właściwie jest chyba mizantropką zapatrzoną we własny awans i karierę, to jedno. Dobrze, że nam takie osoby ktoś przybliża • Oczywiście nikt nie musi kochać ludzi ani własnych dzieci, to pewnie tragedia dla obu stron. • Niemniej sama sama autorka (o ile nie jest to zespół pisarski) ma wiele wspólnego z bohaterką, ogromna presja awansu, kompleks biednej dzielnicy Neapolu, kompleks gwary (której zresztą pisarka nawet nie cytuje (pewnie nawet brak jej warsztatu aby to zrobić). • Papierowe postaci, nieciekawi bohaterowie! Czy zainteresował Was ktoś opisany w tej nowelce? • Fenomen Ferrante jest dla mnie tajemnicą.