Odłożyłam po kilkudziesięciu stronach, chociaż tematyka dzieł sztuki bardzo mnie interesuje. Ta książka to czytadełko niskiej klasy, szkoda czasu, jest tyle lepszych...

Wyrób książkopodobny, czyli szmira straszna. Ta książka jest tak beznadziejna, że nie sposób wymienić, co jest w niej złego - bo trzeba by napisać o wszystkim, od dziwacznie, nielogicznie postępujących bohaterów po grafomańskie opisy, a nawet zdarzające się gdzieniegdzie błędy gramatyczne. To było moje pierwsze podejście do tej autorki i bez wątpienia ostatnie. Szkoda czasu.

Trudna, długa, miejscami nużąca, fantastyczna!!! Niektóre fragmenty (jak te dziejące się w domu odwykowym) wbijają człowieka w fotel. Cieszę się, że się nie zniechęciłam i doczytałam do końca, nie było łatwo, ale na pewno było warto, bo to książka z gatunku tych, których się nie zapomni i nie pomyli z żadną inną. Nie dla każdego - to na pewno, ale ja natychmiast po zakończeniu lektury zaczęłam się rozglądać za innymi książkami tego autora, zamierzam przeczytać wszystkie.

"Dla mnie ten zachód słońca to czerwona poświata w twoich włosach, ostatnie promienie przesuwające się po twojej twarzy, kula słońca odbita w twoich oczach, ciepły dotyk twojej dłoni, twój głos mieszający się z szumem fal". • Nie zdarzyło mi się słyszeć, aby ktokolwiek tak mówił w rzeczywistości, a gdyby jakikolwiek mężczyzna w taki sposób się do mnie odezwał, uznałabym go za blagiera i szarlatana, i nie kontynuowałabym znajomości. Książkę przeczytałam ze względu na to, że akcja dzieje się w Lizbonie i okolicach - miło choć w ten sposób wrócić do miejsc, za którymi się tęskni. Już sama okładka ostrzega jednak, że to zwykłe czytadełko i tak właśnie jest. To tzw. "książka dla romantyczek", co oznacza ckliwość i niski poziom literacki, momentami ocierający się o grafomanię.

Do połowy trudno się oderwać. Niestety druga połowa znacznie słabsza, na mój gust zbyt ckliwa. Czyżby Mistrzowi na stare lata tępiły się pazury?