Książka „Kinoptycznie” to tom z poezją filmową. „Kino jest poezją, poezja życia bywa jak kino”, jak pisze autorka Małgorzata Kulisiewicz. Do tej pory były wydane w Polsce tylko dwie antologie z motywami filmowymi. Nie było jeszcze poety, który by temu tematowi poświęcił całą swoją książkę. Rzeczywistość odbita w krzywych, rozbitych lub zwykłych zwierciadłach tej poezji pokazana jest poprzez drobiazgi, szczegóły z dużą dozą ironii, ale też z zachwytem, lękiem lub poprzez literacką medytację. Jest to portret mozaikowy, wielkomiejski, krakowski, nowohucki, nadbałtycki i europejski. Ukazana jest schyłkowość, koniec pewnego świata, turystyczne migawki ze współczesnej Europy. Podmiot to zwykły everyman, a także znawca lub wielbiciel kina lub też w niektórych wierszach turysta chwytający chwilę i świat, zanim przeminie. Rzeczywistość ukazana jest poprzez wątki związane z kinem, a nawiązania do filmów osadzone są w naszej współczesnej rzeczywistości. Poezja Małgorzaty Kulisiewicz odnosi się do motywów związanych z Cinéma-vérité, buntownikami filmowymi, Agentem Jamesem Bondem, Marleną Dietrich, Ordonką, Ritą Hayworth, „Deszczową piosenką” i wieloma innymi słynnymi postaciami, filmami lub zjawiskami filmowymi. Autorka jako filmoznawczyni ma szerokie spektrum wiedzy kinowej, która ją inspiruje. Jednocześnie filtruje to przez wrażliwość współczesnego polskiego everymana, który wokół siebie wiele dostrzega i widzi, i próbuje zrozumieć naszą rzeczywistość. Tęskni również za czymś większym, za metafizyką i transcendencją, czymś co ratuje od szarości, a może i grozy życia, za Bogiem panteistycznym, Bogiem w człowieku i blisko człowieka. Nawet tło morskie występujące w wielu wierszach i morze przedstawione są transcendentnie. Ważną rolę gra też w tej poezji natura, podkreślona jest ważność natury dla człowieka oraz jej przypuszczalny koniec, wyniszczenie. Zresztą wątków apokaliptycznych jest tutaj więcej, gdy trafiają do tego tomu również wiersze antywojenne, • Małgorzata Kulisiewicz w pięciu swoich poprzednich książkach nawiązuje do toposów kultury śródziemnomorskiej, do motywów polskiej i światowej literatury, do malarstwa, muzyki, teatru. Poezja filmowa jest tego naturalną konsekwencją. Kino jest tu głównym medium, miłością, inspiracją i tłem dla najnowszego tomu poetki.

Najnowsza książka poetycka Małgorzaty Kulisiewicz „Sprzedawcy jaśminu” została opublikowana niedawno w Wydawnictwie SIGNO w Krakowie i opatrzona posłowiem Magdaleny Węgrzynowicz-Plichty. Na stu dwunastu stronach można odnaleźć nowe wiersze pogrupowane tematycznie w czterech częściach. Pierwsza, gdzie najwięcej jest wątków auto­biog­rafi­czny­ch od dzieciństwa po teraźniejszość, nosi tytuł „Człowiek i wyspa”, druga – „Ekfrazy” nawiązuje do wątków związanych ze sztuką, literaturą i muzyką. W trzeciej: „Szarej personie” odnajdziemy odbicie naszej współczesności ze wszystkimi jej bolączkami. Czwarta stanowi zwieńczenie wszystkich wątków i prezentuje wiersze metafizyczne i religijne. Ukazuje, jak tytuł wskazuje, „Przebudzenie” do nowego wymiaru egzystencji. • Okładka książki zaprojektowana przez Joannę Plichtę doskonale plastycznie współgra z tekstami wierszy i poematów, jako że w tomiku nie brakuje dłuższych form. Wiersz „Poezjobranie” zamieszczony na okładce tylnej (obok biogramu autorki) może pomóc w szybkiej interpretacji tytułu tego zbioru i daje wskazówkę czytelnikowi oglądającemu po raz pierwszy tę akurat książkę, że są to poezje, i to raczej w formie klasycznej.

Książka poetycka Małgorzaty Kulisiewicz z 2018 roku. W poszukiwaniu utraconego czasu... i utraconych kotów. Powroty do czasów dzieciństwa, do wspomnień związanych z literaturą, historią, przeżyciami religijnymi, zimą i ... kotami. Poezja dla każdego czytelnika, bliżej klasyki niż awangardy. "Utwory te są poetyckim komentarzem do odległych wydarzeń społecznych, politycznych, a przede wszystkim kulturowych, do wydarzeń, które cywilizację pchnęły na nowe, często wręcz nowatorskie tory, tak pod względem jakości życia, odkryć naukowych, wartości etycznych, jak i poglądów filozoficznych. Znaleźć w nim można utwory poświęcone randze i fund­amen­taln­ości­ poezji („Poezja stwarza się/ciągle na nowo” – s. 34.), francuskiej aktorce teatralnej - Sarze Bernhard, Newtonowi, reżyserowi teatralnemu i operowemu – Swinarskiemu, docenianemu poecie i dram­atop­isar­zowi­ - Różewiczowi, na kartach spotkać można migawki i scenki rodzajowe z przeszłości Nowej Huty, Łodzi, Krakowa, poetyckie komentarze do mitów starogreckich, legend, „Dziadów”, „Konrada Walledroda” (tutaj dzięki „Teatralnemu biesowi” nowego znaczenia nabiera utarte hasło: „zrzucam z ramion płaszcz Konrada”), dramatów Szekspira, Wyspiańskiego, liryki Norwida i Wojaczka, obrazów Malczewskiego, opowieści o dekadentach, rajskiej Ewie, naukach Koheleta. Wiersze z tego tomiku zabierają czytelnika na wędrówkę po realiach zaborów, II wojny światowej, przemian przełomu wieków, okresu kosynierów, zesłań na Syberię, stanu wojennego. Te wydarzenia historyczne, połączone z kontekstem kulturowym i ukrytymi wnioskami czynią te wiersze tekstami o wymowie uniwersalnej, stanowią poetycką interpretację świata, w którym teraźniejszość spotyka się z minionym, ubierają one uniwersalną prawdę w formę wiersza, stają się głosem w sprawie dorobku kulturowego i swoistym literackim podsumowaniem czasu przeszłego." Gosia z Blogu "Zielono mi"

"dalE­KOwz­rocz­ność­" to nowy zbiór opowiadań Małgorzaty Kulisiewicz z 2020 roku. Komik umierający na scenie podczas występu w Klubie Stand-up Comedy, dziwny pokój w Grand Hotelu, w którym od wielu lat tracą życie goście, niezwykłe przeżycia z rejsu czarnomorskiego wzdłuż południowych granic Sowieckiego Sojuza, niespełniony aktor, który w Londynie zmienia się w wielkiego ptaka, figowiec wielkolistny pochłaniający ludzi, miasteczko umarłych, do którego trafia przypadkowy pasażer autobusu, to tylko niektóre z dziwnych zdarzeń na pograniczu fikcji, jawy i fantazji, które napotkacie w tej książce. • Bohater opowiadań to często współczesny everyman – pracownik korporacji, dziennikarz, detektyw, redaktor, scenarzysta, informatyk, aktor, teatralny kostiumolog, jednym słowem nieco zagubiony inteligent. Pojawia się także poetka: kobieta-drwal. Jednocześnie znawcy pisarstwa Kafki, Bułhakowa, Philipa K. Dicka zaproszeni są tu do literackiej zabawy i odnajdowania znajomych tropów. • Zbiór opowiadań „dalEKOwzroczność" to proza post-nowoczesna, nawiązująca do wątków już w literaturze obecnych, literatury gatunkowej, pop-kultury, toposów kultury śródziemnomorskiej. Jednocześnie wątki te przetworzone są w nowoczesny, niepozbawiony humoru, dystansu i ironii sposób. Opowiadania czerpią ze współczesności, celnej obserwacji ludzi i zdarzeń, które są wokół nas. Ta proza bliska jest nie tylko polskiej rzeczywistości. Opowiadania znajdujące się w zbiorze to zarówno miniatury, jak i dłuższe formy, które stanowią trafny portret naszego życia.

Realizm magiczny, badanie natury wszechświata i Boga, niekoniecznie ściśle zgodne z biblijną wizją, mitologia słowiańska, archetypy i symbole Junga, baśnie - to prawzory z których korzystała Olga Tokarczuk. • Stworzyła obraz baśniowego świata, w którym wszystko jest poczwórne, od kwadratu w kole, w który to kształt wpisana jest wieś Prawiek, aż do czwórek znaczeniowych, które namiętnie zbiera jeden z bohaterów - Izydor. W czas między 1914 rokiem a latami po drugiej wojnie światowej wpisany został los dwóch rodzin z Prawieku: Boskich i Niebieskich oraz rodziny dziedzica Popielskiego. • Obsesja przemijania, czas od narodzin - do kolejnych śmierci bohaterów, pojawiających się mniej więcej od połowy powieści, naznacza strony tej powieści. Refleksja nad przemijaniem ma wartość i siłę równą prawie powieści Marcela Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu". Niewątpliwie jedna z najlepszych polskich powieści ostatnich lat •