Jeśli porównać tę książkę z potrawą to byłaby słodko-gorzka, czasem wchodząca bez problemu a czasem rosnąca w ustach jak zgniłe jajko. • "Wywiady..." to zbiór kilkudziesięciu krótkich tekstów przedstawiających różne poglądy w formie wypowiedzi (tytułowych wywiadów) skrajnie marginalizujących rolę pytającego. W zasadzie to pytania zostały wycięte. To tylko jeden z wielu zabiegów stylistycznych zastosowanych przez autora. Mamy zdania ciągnące się przez kilka stron (i to już na wstępie), przypisy dłuższe od głównego tekstu, przypisy do przypisów czy próby pogrywania z czytelnikiem przez przedstawianie mu scenek i zadawanie pytań. • Za duży pozytyw uznaję fakt, że Autor bardzo dobrze rozgrywa swoje opowieści i zawsze kończy je inaczej niż spodziewałby się czytelnik. Wiele z tekstów wciąga mimo specyficznych i momentami uciążliwych zabiegów stylistycznych, dodatkowego smaku dodaje znajomość historii Autora - często okazuje się, że tekst jest swoistą autoterapią. • Niestety przyjemność z lektury psują teksty przestylizowane, męczące. Brnięcie przez kolejne strony jak przez basen budyniu i ciągła myśl o przejściu do kolejnego rozdziału bardzo negatywnie wpływa na lekturę. W przypadku jednego z opowiadań, już pod koniec książki, miałem ochotę krzyknąć "dobra, już udowodniłeś o co ci chodzi, przejdź dalej, błagam!". • Dla fanów postmodernizmów pozycja obowiązkowa, dla pozostałych ciekawa, ale miejcie pod ręką jakiś odmóżdżacz, którym odtrujecie się po lekturze.

Kilkanaście lat temu zaczytywałem się Mastertonem. Fascynację zabiła książka, w której odkryto kobietę z kocim ogonem wystającym z pewnego miejsca (reszta kota była w środku) - ani to straszne, ani śmieszne, raczej żałosne. Zniesmaczony zraziłem się do autora. Niedawno polecono mi Anioła Jessiki jako dobry, klimatyczny horror. Nie wiem dlaczego, może osoba polecająca mnie nie lubi? W każdym razie ta książka udowodniła mi, że miałem nosa do Mastertona. Jest napisana kulawo, kreacja bohaterów na grafomańskim wręcz poziomie, niekonsekwencje fabularne, dialogi tak sztuczne że człowieka spazmy śmiechu chwytają, a wszystko to okraszone zdecydowanie nie przemyślanym pomysłem na fabułę. • Zdecydowanie odradzam. Koty też były, ale przynajmniej nikt ich nikomu nie wsadzał...

Może zacznę od cytatu: "Zapiął kask, włożył rękawice i odpalił silnik. Manetka z gazem pociągnięta do siebie sprawiła, że silnik głośno zawył, dając znak gotowości do szaleńczej jazdy. Motor ruszył z piskiem opon." • Na takie potworki stylistyczne trafiłem wielokrotnie, a przeczytałem tylko pięćdziesiąt stron. Do tego sztywne dialogi i sztuczne przemyślenia bohaterów. Dla mnie styl nieakceptowalny i unie­możl­iwia­jący­ lekturę. • Dotam tylko, że autor podjął się ciężkiego zadania, chcąc pisać o naukowcach z CERN. Niestety nie podołał, w usta (i głowy) bohaterów wtrąca absurdalne stwierdzenia, zupełnie nie przystające do naukowców od lat pracujących w dziedzinie fizyki kwantowej... Dobra, daruję sobie, po prostu żałuję czasu, który poświęciłem na tą książkę i stąd chęć wyżycia się. • Serdecznie i z całego serca nie polecam.

Książka będzie smakowitym kąskiem dla pasjonatów sił specjalnych. Bardzo dokładny opis wyposażenia, łacznie z rozmieszczeniem ekwipunku w poszczególnych kieszeniach. Czyta się bardzo przyjemnie, pomimo że styl jest momentami na siłę kwiecisty...

Książka w dużej mierze przegadana. Początek rewelacyjny, potem wszystko zaczyna się rozmywać w nadmiarze słów, żeby dopiero pod koniec się wyklarować. • Ogólnie pozycja w miarę ciekawa, ale ciężko mi ją z czystym sumieniem polecić.