Idealnie wyważone, humor ironia, wątek "romantyczny" i zagadka kryminalna. Pani Matyszczak trzyma formę! • Polecam

Każda ocena jest subiektywna. Dla mnie - jedyna zaleta tej książki jest krótka. • Wynurzenia autorki "wkładane" w usta głównych postaci brzmią sztucznie, ordynarnie - w przypadku wypowiedzi bohatera - mężczyzny. Doczytałam do końca wiedziona zawodową ciekawością - chęcią postawienia diagnozy głównej bohaterce. Nie udało się. Nawet, jeśli brać pod uwagę specyfikę zaburzeń emocjonalnych w Japonii, nic tu nie pasuje. Autorka obdarzyła główną bohaterkę zlepkiem symptomów, "w naturze" nie współwystępujących. Niestety, w tym przypadku więcej nie oznacza lepiej. • Szkoda czasu.

Podstawowa wada tej książki to umieszczanie przydługich, wyjaśniających opisów do informacji historycznych. Autor nie ogranicza się do wplatania ich w akcję - dodatkowo obszernie opisuje je czytelnikowi. • Przykład - bohater spotyka się ze znanym artystą, należącym do bractwa św, Łukasza - i dalej następuje wyczerujący opis - kiedy bractwo powstało, historia najbardziej znanych członków i ich najgłośniejsze dzieła. • I tak przez prawie dwie strony - a to tylko jedna z wielu takich ciekawostek. • Dodatkowe szczegóły nie posuwają akcji na przód, ani nie wnoszą nic do niej. Co więcej - zakłócają tok narracji, ponieważ powoduą częste zmiany perspektywy - pomiędzy światem widzianym przez Habitcha (głównego bohatera) a światem współczesnego odbiorcy, który (zdaniem autora) potrzebuje wszystkich tych dodatkowych informacji. • Podsumowując - dla mnie pisanie kryminału retro nie polega na naszpikowaniu go informacjami historycznymi - od tego są opracowania naukowe i popularnonaukowe. Po tym gatunku oczekuję raczej wykorzystania wiedzy o obyczajach i sposobie myślenia ludzi, żyjących w tamtejszych realiach. • Chociaż w książce są dobre fragmenty, w których udało się to osiągnąć (np. dotyczące wpływu "czystości rasy" na mentalność współczesnych), to nadmiar detalicznych objaśnień wyraźnie szkodzi całości. • Autor miał intrygujący pomysł na książkę i mógł z tego być naprawdę niezły kryminał. Szkoda.

Kolejna książka o Pani Henryce podobała mi się bardziej niż pierwsza. Więcej humoru i mniej naiwności u sympatycznej głównej bohaterki. Zabawna lektura w sam raz na wakacje.

Jeżeli, tak jak ja, lubisz poznawać mechanizmy działania ludzkiego umysłu, to daruj sobie czytanie tej • książki. Tu tego nie znajdziesz. Zasadniczo, znajdziesz kilka prostych wskazówek i pomysłów na to, jak znaleźć • i podtrzymać napęd do działania.Większość dostosowana do realiów amerykańskich. • Plusy: autor zwraca uwagę na znaczenie małych kroków i drobnych zmian, oraz własną aktywność osoby, która tych • zmian dokonuje, konsekwentne trzymanie się planów. • Minusy: autor radośnie pomija wszystko inne - różnice osobowości, okoliczności, w których przyszło komuś • funkcjonować, wpływ wcześniejszych doświadczeń i talent. Forsuje tezę, że wszystkiego można się nauczyć i • wytrenować umiejętności do pona­dprz­ecię­tneg­o poziomu, jeśli tylko włożymy w to odpowiednio dużo pracy. • Oczywista bzdura - jeśli nie masz ku temu wystarczającego talentu, nie zostaniesz np. śpiewakiem operowym, nie • ważne, ile pracy w to włożysz.Język - styl "chłopaka - swojaka" oraz liczne kolokwializmy i uproszczenia - • subiektywnie mam odczucie, że jest to traktowanie czytelnika jak osoby niep­ełno­spra­wnej­ ntelektualnie.wszystko • możnaby streścić w maksymalnie 20 stronach - a jest ich 260!