Znacie? - Znamy. No to poczytajcie - powinno podsumować całość, ale nie oddaje niesmaku, który zmusił mnie do odłożenia tej książki. • Nie tylko jest to kalka ze znanych wątków fantastycznych - ludzie odcięci od świata przez śnieżycę i obowiązkowa zabawa w "łapaj wilkołaka" były motywami przewodnimi co najmniej trzech opowiadań, które przeczytałam wcześniej (i, niestety, wszystkie lepsze od tej książki). Jeszcze gorszy jest wątek "stary człowiek i może" - to nie błąd ortograficzny. Główny bohater zamierza zejść z tego świata "ze starości", ale po napotkaniu młodziutkiej i niedoświadczonej niewiasty i sprowadzeniu jej do parteru (w przenośni i dosłownie) - nagle poczuł, "że jeszcze może!" A jak jeszcze popracuje nad zniszczeniem jej samooceny, dowodząc jej, że to nie wyszkolenie i umiejętności posiada, ale wszyscy dawali jej fory - to już może, że ho ho! I (przedziwna logika autora) po takim przeczołganiu śliczna idealistka zakochuje się w cynicznym i wrednym dziadku Jaaasne... Cóż, najwyraźniej autor tęskni do "starych dobrych czasów" - kiedy panny, nawet te w powieściach fantasy znały swoje miejsce - jako podnóżek bohatera. • Dałabym "0" gwiazdek, ale nie ma takiej opcji.

Nieco naiwne, ale urocze czytadło na letni wieczór. Główna bohaterka wzbudza sympatię. Nie nazwałabym jednak tej książki komedią kryminalną, z uwagi na nikłą ilość elementów humorystycznych.

Zachęcił mnie opis na okładce. Spodziewałam się wartkiej akcji, niebanalnych postaci, poznania emocji i motywacji kierujących bohaterami. • Nic z tego, żadne z powyższych. Dodatkowo wypowiedzi jednego z głównych bohaterów, Izydora - jak żywcem spisane z manifestu komunistycznego - sztampowe, bez odniesienia do własnych doświadczeń. • Odradzam, szkoda czasu.

Bardzo sprawnie napisana, wciągająca powieść. Pomimo często eksploatowanego tematu, autorce udało się mnie zaskoczyć i zaintrygować. Bohaterowie są pełnowymiarowi, niesztampowi, zaś dobro i zło można spotkać po obu stronach - panów i niewolników. • Chociaż powieść jest określana jako kontynuacja "Domu służących" - można czytać ją niezależnie od poprzedzającej ją części. Polecam

To nie jest powieść sensacyjna. To powieść pretekstowa - losy głównej bohaterki, Cory, są tylko pretekstem do przedstawienia przemyśleń na temat sytuacji niewolników i ich traktowania w Stanach. Po raz pierwszy przeżycia bohaterki, czasem dramatyczne, były po prostu nużące. Kolej podziemna w dużej mierze jest tu metaforą. • Przypomina trochę starą agitkę "Jak hartowała się stal" - tyle, że nudniejsza. • Za co ta nagroda? Za tematykę?