Książka zasłużenie znalazła się na niemieckiej liście bestselerów - zważywszy, że jest debiutem autorki, należy przypuszczać, że stanie się ona naprawdę pierwszoligową pisarką. Wielu wybitnych później pisarzy, jak choćby Mario Puzo, zaczynało z niższego pułapu. Oczywiście u Schenkel są pewne niedoskonałości warsztatowe, ale powieść napisana niezwykle sprawnie i od strony narracyjnej (forma zeznań świadków) jak i obyczajowej. Znakomicie oddano klimat powojennej niemieckiej zabitej dechami dziury, gdzie wszyscy wiedzą, co się dzieje u sąsiadów, ale przymykają oko na moralne bagno: kazirodztwo, przemoc w rodzinie, doprowadzenie do samobójstwa polskiej niewolnicy. Dopóki rodzina, w której to wszystko się zdarza, chodzi regularnie do kościoła, nikt w nic nie wnika. Dopiero po wymordowaniu sześciu osób okazuje się, że rodziny nikt nie lubił, ale też nikt się nie wychylał. Powieść obrazuje, jak społeczność (od rozplotkowanej sklepikarki, poprzez złośliwych i zawistnych sąsiadów aż po zadowolonego z siebie i zadufanego księdza) kryje i sankcjonuje wieloletnie gwałty i ekstremalną przemoc. Pojawia się także - jak w prawie wszystkich znaczących dziełach literatury powojennych Niemiec - wątek rozliczeń z 2. wojną światową. Jedynym mankamentem jest może nadmierne skomprymowanie treści, przez co powieść czyta się jak publicystykę. Ale jest to naprawdę dobra literatura, a jednocześnie ciekawy eksperyment formalny.