Jeżeli ktoś śledzi – nawet nie tak pilnie – polską scenę literatury kryminalnej, z pewnością natknął się już na nazwisko Przemysława Piotrowskiego i stworzonego przez niego protagonisty – Igora Brudnego. Autor przebojem wdarł się na rynek wydawniczy i powieścią „Piętno” podbił serca (lub też inne organy, zważywszy na konwencję, w jakiej został napisany) czytelników. Nic dziwnego, że Piotrowski postanowił iść za ciosem i już trzy miesiące później na półki trafił drugi tom cyklu (który na ten moment jest tetralogią) – „Sfora”. I co? I okazał się jeszcze lepszy niż poprzednik. Tym razem nie sposób było czepiać się zakończenia (które w „Piętnie” było trochę pójściem na łatwiznę, jeśli chodzi o samo rozwiązanie zagadki), akcja toczyła się jakby bardziej wartko, a z Igorem Brudnym znaliśmy się już jak łyse konie, więc mogliśmy w pełni poświęcić się śledztwu. Co prawda, kolejny tom – „Cherub” – okazał się jeszcze mocniejszym ciosem w splot słoneczny, ale to już temat na zupełnie inny wpis…

W świecie literatury nierzadko zdarza się, że literatura młodzieżowa wypada na pewnych polach o wiele dojrzalej niż powieść, tak zwana, „dla dorosłych”. W przypadku „Anonimowych heretyków” mamy do czynienia z książką, która w poruszający, a zarazem dosadny sposób porusza tematykę dojrzewania, znajdywania własnej tożsamości, buntu i walki o własne przekonania. Bohater tej opowieści ma prawo czuć się osaczony – mimo bycia zadeklarowanym ateistą, zostaje zapisany przez rodziców do szkoły katolickiej; znikąd nadziei, że znajdzie bratnią duszę, która pozwoli mu poczuć się chociaż odrobinę mniej samotnym i wyalienowanym. Z czasem znajduje jednak innych uczniów, którym także nie odpowiada linia nauczania… To poruszająca i ważna książka dla wszystkich, którzy szukają swojej tożsamości i chcą nauczyć się, jak być sobą, nawet gdy otoczenie zdaje się temu nie sprzyjać.

Królowa kryminałów to jakość sama w sobie. Praktycznie każdą jej książkę można polecić z czystym sumieniem i jest bardzo prawdopodobne, że trafi się na dobrą opowieść z zagadką nie do rozwiązania na własną rękę, która w finale zaskoczy. Z tych głośniejszych tytułów podsunąć można równie dobrze „Morderstwo w Orient Expressie”, „I nie było już nikogo”, Zabójstwo Rogera Ackroyda” czy „Zatrute pióro”. Zdecydowaliśmy się jednak na „A.B.C.”. Dlaczego? Gdyż to idealny przykład Agathy Christie w pigułce. • Mamy tu oczywiście Herkulesa Poirot, który wraz z Hastingsem musi stawić czoła zagadce, na pozór nie do rozwikłania. Ale przecież nic nie jest niemożliwe, gdy w ruch wchodzą „małe, szare komórki” genialnego belgijskiego detektywa. Jaki jest klucz wyboru ofiar seryjnego mordercy? Czy da się przewidzieć, kim okaże się być jego kolejny cel? I kim jest zabójca? Rozwiązanie i przenikliwość umysłu Poirota z pewnością Was zaskoczą i sprowokują do sięgnięcia po kolejne historie spod pióra Christie.

Irlandzkie, małe miasteczko. Marianne i Conell. Pozornie dzieli ich wszystko. Przyjaźnie, sympatie, inicjalne doświadczenia. Środowisko dorastających nastolatków na progu dorosłości. Pierwsze fascynacje, uczucia, nadzieje, frustracje, a w tle, nieodłączne różnice klasowe, podziały, odpowiedzialne za obcość między bohaterami. Powieść Rooney przedstawia skomplikowany świat uczuć młodych ludzi, poznających własną seksualność, próbujących wpasować się w oczekiwania innych, pogrążonych niejednokrotnie w depresji. Książka w znakomity sposób pokazuje jak ważna dla każdego z nas jest akceptacja społeczna i rówieśnicze wsparcie. • Rooney pokazuje, że życie wielu młodych ludzi rozgrywa się daleko od nich samych, że realizując ambicje i plany innych, zapominają o sobie. To w końcu rzecz o cichej, domowej przemocy, która swoje ofiary naznacza stygmatem ciągłej troski i nieszczęściami, okaleczając trwale w relacjach z innymi. „Marianne ogarnęło poczucie, że jej prawdziwe życie rozgrywa się gdzieś bardzo daleko, bez jej udziału, i nie miała pojęcia, czy się kiedykolwiek dowie, gdzie ono jest i czy stanie się jego częścią”. • To książka obezwładniająca emocjonalnie, o nieprzebranej, stale rezonującej. Jej atmosfera jest ciężka niczym mgła, na którą brakuje wiatru. Duszna, a jednak wychodząca ku horyzontom, ku światłu. Powieść o obijaniu się „ja” wewnątrz nas samych, o ludziach, których muzyka, na zewnątrz objawia się już tylko przyduszonym szlochem. Czytelnik może się wzruszyć i pierwszy raz od dawna, zostać na granicy płaczu. Bo niby wiemy i przeczuwamy, ale „tyle różnych rzeczy zachodzi w tajemnicy między ludźmi”.

Czy można połączyć okultystyczne praktyki, brutalne morderstwa, wyuzdane obrządki, rzeczywistość przedwojennego Wrocławia i futurystyczne wizje architektoniczne modernistycznego, powleczonego szkłem miasta, budzącego skojarzenia z Molochem z nowatorskiego filmu „Metropolis”? Marek Krajewski udowadnia, że można. Co więcej – czyni z tego jedną ze swoich najlepszych powieści, która hipnotyzuje, wciąga, budzi odrazę, ale jednocześnie nie pozwala się od niej oderwać. • Jeszcze przed premierą, „Moloch” był anonsowany jako jedna z najmocniejszych i najmroczniejszych książek Krajewskiego. Trudno się z tym nie zgodzić, bowiem tak posępnie i ponuro w twórczości wrocławskiego pisarza chyba jeszcze nigdy nie było. Satanistyczne obrządki sąsiadują tu z zagadką zaginięcia dwójki dzieci i bestialskich morderstw. Jak to się łączy z planem postawienia w centrum miasta czterdziestopiętrowego szklanego budynku, który ma obserwować Wrocław niczym ponure bóstwo? Odkryć będzie to musiał niezastąpiony Eberhard Mock, który nie podejrzewa jeszcze, że podejmując się rozwikłania tej zagadki, robi pierwszy krąg w otchłań, z której nie ma już powrotu.