Dawno nie czułam takiego zażenowania własnym odbiorem czyjejś książki. Wstyd mi na myśl, że dzieło z pogranicza reportażu i osobistego pamiętnika autora tak bardzo mi się nie podoba. Niby mam na to przyzwolenie, a nawet naturalne i pierwotne prawo, jednak to niezwykle niezręczne. Bo wiem, jakie to przykre, gdy ktoś otwiera przed czytelnikiem umysł i duszę - i przy użyciu języka pisanego w formie najbliższej odczuwanym myślom i emocjom tak bardzo kogoś nie jest w stanie zainteresować tym, co naprawdę chce i próbuje powiedzieć. • Nie jestem w stanie czytać tego dzieła. Zrozumiałe w przekazie spostrzeżenia biegną dla mnie abstrakcyjnymi ścieżkami. To tak, jakby słuchacz szedł plażą, a opowiadający szedł wodą, lub odwrotnie - i choć widzę, dokąd zmierza, to samą opowieść zagłusza huk fal. I nawet nie sposób przyjrzeć się treści w swoim tempie. Nie ma szans w lepszych okolicznościach, w spowolnieniu, z uważnością prześledzić tropu myśli. Ślad rozmywa się bowiem w nicość w ułamek sekundy. • Gdybym wiedziała, że będzie to lektura tak zupełnie różna od mojego ujmowania i kodyfikacji rzeczywistości, nie zaczynałabym jej. Przez wzgląd na szacunek do autora i jego intymnej myśli, którą szanuję niezależnie od nieistotności w kontekście mojego życia, ominęłabym pozycję mocno zaciskając powieki. Spróbowałam jednak i na moment przed dotarciem do limitu sześćdziesiątej strony, po pobieżnym przekartkowaniu paru ostatnich z nich (stanowiących exel życia czeskiej poetki -fascynacji? inspiracji? przyjaciółki autora?) stwierdziłam, że więcej nie mogę. Nie dla mnie to treści, nie dla mnie zapisy. W tym, co przeczytałam odnalazłam słowa pozbawione znaczeń. Dla mnie nic tam nie ma.

Moim zdaniem 'Nie ma' to książka nierówna. Niektóre reportaże bardzo wciągają, inne są wciśnięte jakby na siłę. Nie do końca widziałam w każdym z nich tytułowe 'nie ma'. Ogólnie, czyta się dobrze.

Książka wyśmienita!

Najsłabsza książka pana Szczygła, jaką do tej pory czytałem.

świetne, do przeczytania kilka razy