Trudno oceniać książkę, która jest opisem niew­yobr­ażal­nego­ okrucieństwa jakim są obozy pracy w Korei Północnej. • Shin Dong-hyuk, jak tysiące podobnych mu dzieci miał pecha przyjść na świat w obozie pracy nr 14 na północ od stolicy Pjongjangu. Nie znając innego życia, jak tylko te za drutami poddawany był od urodzenia odhumanizowanej doktrynerskiej ideologii skazującej go na bycie posłusznym niewolnikiem, w którym nieustannie buzował jeden zwierzęcy instynkt: zapanować nad głodem i najeść się do syta. Gotów był na okradanie z jedzenia własnej matki i wydanie jej strażnikom za to, że próbowała ucieczki. Sam doświadczając tortur, głodu, ciężkiej pracy i przenikliwego zimna zdawał się być posłusznym, pozbawionym jakiejkolwiek nadziei więźniem. Dopiero spotkanie z innym skazanym Park Young Chul otworzyło mu oczy na inny świat, który istniał na wolności. W głowie Shina zrodził się plan ucieczki do Chin. Ryzykując życiem, przy dużej dawce szczęścia plan ten udało mu się z powodzeniem wdrożyć w życie. Czy jednak ucieczka na wolność i przyjazd do Korei Południowej a potem do Stanów Zjednoczonych był kresem jego tragicznych losów? Czy można zacząć układać sobie życie na nowo nie mając oparcia w rodzinie, nie znając uczucia miłości, nie potrafiąc funkcjonować w demokratycznym społeczeństwie? • Książka poraża opisami okrucieństwa jakie panuje w obozowej rzeczywistości. Mamy tu jednak lekką dozę niepewności, czy bohater reportażu do końca mówi nam prawdę. Sam przyznaje się do zmiany różnych wersji wydarzeń, zwłaszcza tych dotyczących matki. Trudno też stwierdzić, czy książka kończy się happy endem. Przypadek Shina to opis skomplikowanej osobowości człowieka, który nie potrafi lub z wielkim trudem buduje swoją nową tożsamość. Język narracji autorstwa dziennikarza „Washington Post” Blaine’a Hardena, który spisał relacje Shina też nie jest najwyższych lotów. Może to wina złego tłumaczenia? • Książką pozostaję wstrząśnięty, ale zamykam ostanie jej strony z mieszanymi uczuciami.