Każdy z nas przechowuje w pamięci opowieści podobne do tych, które opisała w swej książce Weronika Gogola. Podobne, jeśli nie identyczne… „Po trochu” to zapis anegdot z życia autorki. Są one nie dość, że piękne to na dodatek niezwykle swojskie. Czytając je odniosłam momentami wrażenie jakbym sięgała pamięcią do lat swojego dzieciństwa, dorastania i wychowywania się również na wsi. Ktoś może powiedzieć, że w tej książce nie ma zupełnie nic nadzwyczajnego. Ot takie historie, różne wątki czasami ze sobą w sposób bezpośredni niezwiązane, na dodatek napisane zwyczajnym, prostym, zbyt zrozumiałym zdawać by się mogło jak na literacki językiem. I w tym właśnie cały urok tej książki. To że opowiada o zwykłem życiu, przeciętnego człowieka egzystującego w miejscowości X. Któż z nas nie przeżył podobnych chwil? Historie spisane przez Gogolę są jak opowiedziane przy herbacie z przyjacielem anegdoty. Zrelacjonowane bez jakiegokolwiek zażenowania, wstydu, patosu i upiększania rzeczywistości. W tych zapisanych skrawkach wspomnień o sobie autorka znalazła w nich również miejsce dla mamy, taty, wujków, ciotek, kuzynów… Napisała o chwilach związanych z przeżytymi dniami codziennymi, jak i o naprawdę najważniejszych w życiu sprawach, chociażby takich jak straty bliskich przygotowujące nas na kolejne odejścia. • „Po trochu” to niezwykle prosta w formie, niewielkich rozmiarów proza, ale bardzo wymowna w swym wyrazie. Biorąc pod uwagę małe doświadczenie literackie autorki ów debiut jest bardzo dojrzały, świeży, choć może niezbyt niew­ysub­limo­wany­. Polecam wszystkim.