Jest to powieść auto­biog­rafi­czna­, w której autorka opowiada o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi oraz spokoju i harmonii w życiu. Pisarka wciąż marzy o prawdziwym domu. Być może to efekt poczucia osamotnienia w dzieciństwie. W swej literackiej wędrówce sentymentalnej wraca do miejsc, z którymi była związana i wspomina leśniczówkę w Przykopce, dworek na Podlasiu, dom nad morzem, warszawskie mieszkanie w bloku, wreszcie ukochany dom w górach. Właśnie ta skromna chatka w Zakopanem daje Nurowskiej ukojenie. Wreszcie czuje, że to jej dom. • Nurowska przypomina też ludzi, którzy odegrali dużą rolę w jej życiu. Dziadka Aleksandra, którego opowiadania ukształtowały je osobowość. Rodziców, których nieudane małżeństwo wpłynęło na jej nieudane związki z mężczyznami. Córkę Tanię, z którą nie mogła się porozumieć, a która po latach jest do niej bardzo podobna oraz z dużą czułością i sympatią wnuka Maćka.