Powieść toczy się w dwóch planach czasowych – w przeszłości, sięgającej życia Daisy West, późniejszej księżnej Hochberg von Pless, pani na Książu i Pszczynie, a zmarłej w 1943 roku w Wałbrzychu i teraźniejszości – opowiadającej historię dziennikarki Lenki Rejnicz, która, po stracie pracy w Warszawie, postanawia poszukać swych korzeni i owe poszukiwania zawiodły ją do Pszczyny. • Zmęczona podróżą szuka wytchnienia na parkowej ławeczce i wtedy …... zjawia się piękna pani, księżna Daisy, nakazująca dziennikarce napisanie książki o jej życiu. • Wyobraźnia, piękno pszczyńskiego parku, drzemka, zmęczenie czy przewidzenie? • Ale cóż by to nie było, miało ogromny wpływ na dalsze losy Lenki, która zmienia swe dotychczasowe priorytety życiowe. Pomaga jej w tym poznany młody mężczyzna, który oferuje mieszkanie i pracę w domu opieki. Ta przyjaźń, bo tylko przyjaźń, bardzo wiele dla Lenki będzie znaczyła. • Ciekawa jest konstrukcja fabularna powieści – historię życia księżnej Marii Teresy Oliwii z Westów Hochberg von Pless, pieszczotliwie zwanej Daisy /Stokrotka/, dobrodziejki Pszczyny, kobiety przedsiębiorczej i niezależnej, poznajemy z listów babki do wnuczki, Lenki. Listy te bogato ilustrowane są zdjęciami księżnej, jej bliskich i majątku pszczyńskiego. • Powieść przeplatana jest śląską gwarą, humorem, opowieściami i wspomnieniami frelek i dziołszek, mieszkanek Bzowej Babuleńki, domu opieki, w którym podejmie pracę Lenka. • Powieść choć lekka i przyjemna zawiera wiele pytań o sens życia, o szukaniu swego miejsca i o tym , jak ważne są więzy rodzinne. • POLECAM tę prawie bajkową powieść o dzielnej, niezależnej pszczyńskiej Stokrotce, księżnej von Pless , bohaterce z przełomu XIX i XX wieku, dla upamiętnienia której w 2009 roku w pszczyńskim parku ufundowano ławeczkę i o Lence, właściwie Leili Rejnicz, współczesnej bohaterce, dziennikarce, która tam na Śląsku odnalazła swe miejsce i zmieniła swe priorytety życiowe , w dużej mierze dzięki pensjonariuszkom Bzowej Babuleńki.