Kiedyś chciałam wypisać z tej książki ulubione cytaty. Okazuje się, że dla mnie ta opowieść to jeden wielki cytat, który warto sobie co jakiś czas przypomnieć :)

Powieść-opowieść-baśn. • Małego Księcia trudno wsunąć do jednej tylko szuflady. To jest baśń, która realnością dotyka każdego z nas. A dlaczego? Bo wiele sytuacji, bohaterów czy choćby problemów dotyczy stricte nas samych. Nas, czytelników. Nas, ludzi z tej planety. Z planety ziemi. I choć Mały książę pochodził z malutkiej planety gdzieś tam umiejscowionej w galaktyce nie bardzo znanej, to naszą ziemię poznał. Najpierw zaznajomił się z inni planetami, a konkretniej, z ich dziwnymi mieszkańcami, by na końcu zobaczyć ziemię. I wniosek jaki się nasuwa czytelnikowi, niczym się one tak na prawdę nie różnią. Niczym. Nie ma znaczenia czy to planeta, czy ziemia, czy asteroida. Wszędzie przebywają dziwacy, którzy tkwią w swoich (i tylko swoich) urojonych i narzuconych problemach. I są to albo charakterne typy (jak choćby Król, czy pan szukający poklasku), albo nałogowcy (jak pijak zapijający wstyd, własny wstyd), czy maruderzy (jak latarnik zapalający i rozpalający latarnię z częstotliwością 2 minut). Na ziemi jest podobnie. Ci sami ludzie ale... większej ilości. Czy to normalne, można zapytać. A można też, jak Mały Książę dziwić się nad absurdem tego stworzenia. Nad pokrętnością tego świata i mentalnością istot. Czy nie lepiej mieć swoją różę i baranka i ich kochać? I przywiązać się do nich? Oswoić ich? I ... tęsknić za nimi? I choć róża ma grymasy i fochy to jednak jest jedyna w swoim rodzaju, bo... ma kogoś, kogo też ją kocha. Mały książę próbuje poznać świat, a my wraz z nim. I, jak to często bywa, dopiero patrząc jego oczyma możemy SPOJRZEĆ na to, co przecież jet TAK oczywiste, a czego dotąd nie widzieliśmy. • I chyba tu jest sedno ukryte. W tej uniwersalności. To jest książka, którą za każdym razem inaczej odbieramy. Jakby w zależności od własnego miejsca w życiu, od sytuacji, od problemu jaki nas nurtuje. Inny czas, inne postrzeganie. Ale czy i inni bohater? och...

Czytając tę ksiazkę jak dziecko wydawała mi się zbyt banalna, postanowiłam wrócić do niej po prawie 10 latach i... choćbym nie wiem jak chciała nadal nie zauważam w niej wyjątkowosci. Jest dla mnie czymś w rodzaju powieści Paulo Coelho. Ot czytanka na pochmurny dzień.

Książka ma dobry przekaz. mnie osobiście nie zaciekawiła. nadaje się za równo dla małych dzieci jak i dla dorosłych.

Książka napisana dla dzieci, ale nie koniecznie tylko dla nich. Zawiera w sobie wiele filozoficznych wskazówek, które pomagają w dorosłym życiu. Przy każdym kolejnym czytaniu odkrywamy kolejne wartości, które wcześniej "zostawały w ukryciu". Piękna książka dla ludzi w każdym wieku.