William Shakespeare: Sonety (w przekładzie Stanisława Barańczaka) • Jednym z założeń pisania utworów jest idea sztuki wyrażająca charakter twórcy. Poezja wypływa z życia poety, przez co jest relacją całkowicie prawdziwą. Zaś poeta to przedstawiciel ludzkości, dlatego "Sonety" Williama Shakespeare'a to literatura niezwykle bogata, delikatna, wiele wymagająca od czytelnika, czuła na jego emocje i usiłująca uosobić w nim to, co najlepsze. • "Miłości nie trzeba notatek;/ Zbędny jej papier, skoro wpisała się w duszę,/ Skoro przetrwa w tej duszy aż po dni ostatek" – Shakespeare o miłości pisał w sposób nieprzeciętny, rozpatrując jej niepokoje i radości, lecz przede wszystkim istotę i siłę. Każde słowo w "Sonetach" dobrane jest pieczołowicie, z ogromną starannością. W sposób nienatarczywy, ale jednak bardzo dosadny przekazana została dawka energii. Wszelako z każdym wersem uczucia się w nas gotują i gotują, aż Shakespeare doprowadza nas do punktu wrzenia. W rezultacie otrzymujemy bombę emocjonalną, która rozkłada na łopatki. • Obok "Sonetów" nie da się przejść obojętnie. Zapoznanie się z nimi wyciska piętno w ludzkiej świadomości. Można do nich wracać i nadal znajdować wersy, które idealnie wpasowują się w naszą teraźniejszą sytuację. Zagłębić się w nie i odkryć to, co na pierwszy rzut oka ciągle ukryte. Geniusz Shakespeare'a sięgnął zenitu. Treści, jakie ze sobą przyniósł, są obezwładniające. To słodycz dla serca, wyzwanie czysto intelektualne i magiczne. Zatracanie się aż do końca. Po ostatnim wersie sto pięćdziesiątego czwartego sonetu jest się w pełni zaspokojonym. Wtórujący czytaniu dreszczyk emocji nadal się utrzymuje, jednak uczta dla duszy została zakończona. Kwestią fundamentalną, a zarazem dopełniającą dzieło zostaje jeszcze pójście na długi, uspokajający spacer. • Paulina Faron •