„Kobieta z wydm” – historia pewnego ziarna obłędu. • Kōbō Abe należy do klasyków literatury japońskiej. Jego „Kobieta z wydm” to powieść alegoryczna, tutaj niczego nie możemy odczytywać w sposób dosłowny. • Głównym jej bohaterem jest pewien nauczyciel Niki Jumpei, którego pasję życiową stanowi entomologia. W ramach swego „owadziego” hobby wybiera się on na wydmy w poszukiwaniu jednego z rzadkich gatunków cicinedlla – biegaczowatego chrząszcza. Podczas swoich obserwacji zostaje zafascynowany przez piasek. Snując wewnętrzne dywagacje na jego temat zapomina o autobusie powrotnym do domu i zmuszony jest spędzić noc na wydmach. Mieszkańcy tutejszej dość specyficznej mentalnie wioski oferują mu nocleg u młodej wdowy, mieszkającej w domu mieszczącym się na samym dnie piaskowego krateru. Na początku nic nie wzbudza w przybyszu żadnego niepokoju. Z czasem jednak okazuje się, że jego obecność w piaskowej wiosce nie do końca jest przypadkowa. Staje się niejako więźniem ludzi czczących ponad wszystko piasek. Nie do końca rozumiejąc wyznawaną przez nich życiową filozofię za wszelką cenę próbuje od nich uciec, ale niestety nie w sposób skuteczny… • Ten swoisty realizm w „Kobiecie z wydm” niesie z sobą głęboki wyraz symboliczny. Odnosi się on do natury człowieka, który zdaje się mieć problem z poczuciem i niedocenianiem własnego „małego szczęścia”. Jumpei zdaje się być nieszczęśliwy w swoim, jakby nie patrzeć dostatnim życiu. Na dodatek doskwiera mu samotność. Gdy trafia pod dach kobiety z wydm i zostaje w nim zniewolony dopiero wówczas zaczyna zdawać sobie sprawę jak cenne jest jego życie tam „na wolności” i rozumieć czym jest prawdziwa samotność. Po doznanym szoku, bohater próbuje odzyskać nadzieję na powrót to swej dawnej rzeczywistości. Podjęta przez niego walka z tą jakże groteskową sytuacją chwilami zmusza go do zachowań niemoralnych oraz nieetycznych. Mimo wszelkich starań, odnoszonych porażek, gdy w końcu nadarza mu się okazja, aby wydostać się z tego świata absurdu Jumpei się waha przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji… Świadczy to o tym, jak szybko człowiek jako jeden z wielu elementów naturalnych tego świata jest w stanie się przystosować do zaistniałej sytuacji. • Kōbō Abe stworzył utwór jedyny w swoim rodzaju i niepowtarzalny. Zachowując skrajny minimalizm, zarówno w ujęciu fabularnym miejsca akcji, postaci, jak i dialogów przekazuje czytelnikowi dość niepokojące i niewątpliwie dające do myślenia przesłanie. Książka ta jest intrygująca, trzymająca w napięciu do ostatniej strony, głęboko filozoficzna, a przy tym ponadczasowa. Z pewnością jest ona bardzo wartościową rzeczą, jeśli chodzi o historię literatury światowej. Polecam ją zatem wszystkim wytrawnym czytelnikom.