Dziś kolejny lekko spóźniony post ze styczniowego czytania. Tu poślizg robi różnicę o tyle, że łączy się on z super inicjatywą dziewczyn z @bookygirls, które od początku tego roku działają z akcją #NieT­akiN­obel­Stra­szny zachęcającą do zapoznania się bliżej z dziełami laureatów literackiej nagrody Nobla. Styczniowym autorem był Kazuo Ishiguro, uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości w 2017 roku. Ja sięgnęłam po jego mniej popularną i nie do zawsze dobrze ocenianą powieść „Kiedy byliśmy sierotami” i... pozytywnie się zaskoczyłam. Język jest prosty, a temat początkowo bardzo przyziemny. Rozdziały są w formie zapisków z pamiętnika zaczynającego się w latach 30tych XXw gdzie poznajemy głównego bohatera- londyńskiego detektywa, który na przemian opowiada nam historię swojego dzieciństwa w Szanghaju, która łączy się z obecnym prowadzeniem śledztwa w poszukiwaniu swoich zaginionych przed laty rodziców. I tutaj ważna rzecz- nie jest to ani kryminał ani thriller, jak sugerują niektóre opisy z tylu książki (może stad te późniejsze rozczarowania 😉) Jest to bardzo specyficzna powieść w której autor chciał zawrzeć wiele gatunków w jednym - od powieści akcji, przez komedię, po lekką prozę dete­ktyw­isty­czna­̨. Jest tam masa rzeczy, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć ani zrozumieć, ale na tym właśnie polega ‚clue’ tej książki- musimy zostawić przyziemne myślenie a postawić na ruchomą granicę między tym co dzieje się tu naprawdę,a co jest mocno przefiltrowane przez potężnie naiwny i dziecinny światopogląd głównego bohatera. Gdy to zrobimy, dostaniemy całkiem zgrabnie napisaną powieść o tęsknocie za tym co tracimy wraz z dorastaniem i o trudnych wyborach, które pokazują nam co tak na prawdę (podskórnie) jest dla nas ważne. Na plus jest też na pewno ciekawe tło pełne zależności i nie takich łatwych stosunków między Europą a Azją tamtych czasów. Podsumowując- o ile ta książka przegrywa w porównaniu ze swoim poprzednikiem z posta niżej,(tu 7/10) to na pewno nie jest to moja ostatnia przygoda z Kazuo. 🇯🇵🏯