Złoty wyśnić sen...

Zofia Książek-Bregułowa – aktorka związana z Katowicami, poetka, uczestniczka powstania warszawskiego. Jako łączniczka w zgrupowaniu AK „Krybar” (pseudonim „Zośka”) 5 września 1944 r. została ranna i straciła wzrok. Po wojnie wyjechała do Edynburga, gdzie operowano ją, przywracając – w niewielkim stopniu – widzenie. W latach 1946–1947 studiowała aktorstwo w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie. Po powrocie do Polski występowała w Teatrze Ziemi Opolskiej, a później (1951–1982) w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Współpracowała również z katowicką i warszawską rozgłośnią Polskiego Radia. Wybór wierszy, dokonany przez Iwonę Kucharską-Rzebko, ukazuje twórczość poetki jako zapis życia naznaczonego dramatem wojny, utratą wzroku i nieustanną walką o obecność w świecie sztuki. Te wiersze są jak lustro – odbijają życie poetki: dzieciństwo, powstanie warszawskie, walkę, miłość, starość… i nieustanne powstawanie z kolan. Zofia Książek-Bregułowa była nie tylko poetką – była jedyną w Polsce niewidomą aktorką, która przez dekady walczyła o prawo do sceny. Wiersze Zofii Książek-Bregułowej poprzedza wstęp Zbigniewa Rokity. Utworom poetyckim towarzyszą reprodukcje obrazów Wernera Lubosa.