Moja afrykańska miłość:

Kiedy po czternastu latach wraca się do ukochanego miejsca na ziemi, targają człowiekiem przeróżne emocje. Radość, niepokój, tęsknota. Ręce drżą, a w każdej chwili z oczu mogą popłynąć wodospady łez. Dlatego warto w sentymentalną podróż zabrać ogromne pudełko chusteczek. A także. wydawcę i fotografa. A nuż wyjdzie z tego jakaś książka?Moja afrykańska miłość to ostatni tom trylogii opowiadającej o losach białej kobiety, która postanowiła poślubić Masaja. Pierwsza książka Hofmann, Biała Masajka była relacją z czterech lat spędzonych przez Corinne w afrykańskim buszu. Żegnaj Afryko, drugi tom, to zapis jej dziejów po powrocie do Szwajcarii. Moja afrykańska miłość zaś to jedno wielkie nic. Pretekstem do napisania książki była podróż autorki do Kenii na plan filmowy ekranizacji jej historii, zaś trzeci z kolei pamiętnik (konsekwentnie nie użyję w kontekście tych tekstów słowa powieść) miał stanowić zbiór refleksji nieodrodnej córy kenijskiej ziemi na temat ukochanego kraju. Zamierzenia zamierzeniami, a życie życiem. Książka nie jest barwnym reportażem, a napisaną bez polotu relacją z krótkiego spotkania z rodziną i jeszcze krótszego pobytu na planie filmowym, opatrzoną antyglobalistycznym komentarzem i nutą żalu nad ginącą kulturą Masajów. Autorka dostrzega zmiany, jakie zaszły na Czarnym Lądzie przez ostatnie kilkanaście lat, ale jej obserwacje nie wnoszą żadnej świeżości do jej refleksji. Odgrzewane wspomnienia, odwiedzane po raz kolejny te same miejsca czy rozniecane na siłę emocje nie są w stanie zrobić na czytelniku już żadnego wrażenia. To wszystko zdaje się niesamowicie sztuczne, wyprane z autentyczności, fałszywe. I piekielnie skomercjalizowane.