Granica

Trzyczęściowa adaptacja telewizyjna Jana Błeszyńskiegowydobywa przede wszystkim problem odpowiedzialności moralnej człowieka za siebie i innych, przemożnej skłonności dokompromisu, nieustannego przesuwania granicy tego co etyczne, aż do ostatecznej bariery.Troje głównych bohaterów"Granicy"to ludzie uwikłani w bardzo skomplikowane, ale przecież autentyczne więziuczuciowe. Zenon Ziembiewicz nie jest cynikiem i pozbawionym skrupułów karierowiczem, który powróciwszy z Paryża zdyplomem doktora nauk politycznych bardzo szybko awansuje ze stanowiska naczelnego redaktora lokalnej gazety dogodności prezydenta miasta. Elżbieta Biecka nie jest zimną, wyrachowaną"panną z kamienicy", która chce wyjść za mążza dobrze zapowiadającego się dziennikarza, a Justyna Bogutówna to nie krewka dziewczyna z gminu, która szantażujeswoją miłością zamożnego pana. Wszyscy na swój sposób usiłują żyć uczciwie, mają użyteczne cele, szlachetnepragnienia. Przekreślają je okoliczności, często przypadek, a przede wszystkim wlaściwa ludzkiej naturze słabość. To onasprawia, że Zenon nie umie zrezygnować z miłości żony i legalnego związku ani też wyrzec się namiętności Justyny ikontaktów z nią, niegodnych szanowanego obywatela i ukrywanych przed otoczeniem. Instrumentalne traktowanie obukobiet, a także innych ludzi, z którymi styka się w swej działalności społecznej i politycznej, prowadzi bohatera dokatastrofy. Zabrnąwszy w sytuację niejasną moralnie, ponosi klęskę i w życiu prywatnym, i zawodowym. W tej perspektywiepsychologicznej i filozoficznej telewizyjna"Granica"staje się opowieścią o węzłach życia, których nie da się rozplątać, atylko można je przeciąć.