Szaleństwo

• 

  Katherine_Parker
  Recenzja dostępna również na blogu: [Link] • Szpital Psychiatryczny Lincolna nie jest zwyczajnym miejscem. Wiedzą o tym dokładnie zarówno jego pracownicy, jak i mieszkańcy Never, w którym to ów tajemnicze miejsce się znajduje. Od dawna na jego terenie dzieją się przeróżne dziwne, czasem przerażające rzeczy, które zakłócają spokój pacjentów szpitala. Osie­mnas­tole­tnia­ Forest, aby zyskać finansową niezależność, która pozwoli jej w końcu pozostawić przeszłość za sobą, zatrudnia się w Lincolnie i choć z początku nie zauważa tego, co się tam dzieje, pewnego dnia na korytarzach szpitala spotyka dwójkę tajemniczych mężczyzn - wygląda to tak, jakby jeden był ścigany przez drugiego. Dziewczyna myśląc, że są to jedni z pacjentów, którzy jakimś sposobem uciekli ze swoich sal, postanawia odprowadzić ich z powrotem, jednak gdy wraca do swoich obowiązków i przełożonej okazuje się, że zamiast kilku minut nie było jej kilku godzin! To tajemnicze spotkanie nie daje dziewczynie spokoju, a chłopak, którego spotkała - niezwykle zagadkowy, pociągający i przerażający za razem Levi - co raz częściej wpada na nią ponownie. Jakie tajemnice skrywa w swoich murach Szpital Lincolna? • Jakiś czas temu o Szaleństwie było dość głośno. Już wtedy miałam wielką ochotę sprawdzić, jaką tajemnicę w swojej powieści zawarła autorka, jednak dopiero teraz za sprawą Book Tour, które na swoim blogu organizowała Martyna udało mi się w końcu z nią zapoznać. I choć wówczas wydawało mi się, że książka ta będzie dla mnie wręcz idealna, koniec końców nie jestem aż tak do końca zadowolona z tego, co otrzymałam. • Jedno, co mi się w Szaleństwie na prawdę mocno spodobało, to cały klimat powieści. Jest on po prostu niesamowity - miejscami bardzo mroczny i tajemniczy, a czasem nawet przerażający, Nie jest to jednak aż tak mocno straszne, jak to bywa w horrorach - autorka przygotowała dla swoich czytelników po prostu taką o wiele bardziej delikatniejszą wersję, która mimo wszystko potrafi miejscami przyprawić o ciarki. Zauroczył mnie również sam Szpital Psychiatryczny Lincolna i wszystkie te jego zagadki, które czyhały nie mal na każdym kroku. Podejrzewam, że gdybym znalazła się w takim miejscu, zapewne gnałabym gdzie pieprz rośnie, jednak czytanie o tym miejscu sprawiło mi niezwykłą frajdę i bardzo mocno wciągnęło. Autorce udało się stworzyć na prawdę świetne miejsce, w którym odgrywają się wszystkie zdarzenia i za to należy się jej na prawdę spory plus. • Nie wiem do końca co mam myśleć o sposobie, w jaki autorka przedstawiła całą historię. Otóż nie poznajemy jej za pośrednictwem tylko i wyłącznie jednego narratora, lecz w trakcie trwania całej powieści zmieniają się aż pięć razy - najpierw opowiada Levi, później Forest, następnie Dariusz i Triny, by na samym końcu znów wrócić do Leviego. Szczerze mówiąc mi nie do końca się to spodobała, bo choć każdy z bohaterów prezentował jakiś kolejny okres, to jednak wydaje mi się, że było z tym wszystkim zbyt wielkie zamieszanie. Gdy zaczynałam się już przyzwyczajać do któregoś z nich, wkrótce znów była zmiana i musiałam zaczynać od początku. Moim zdaniem, gdyby autorka wybrała tylko jedną osobę, która zapr­ezen­towa­łaby­ czytelnikowi wszystko, lub nawet te dwie, to książkę czytałoby się przyjemniej. Ja wiele razy się gubiłam i po prostu za dużo czasu zajmowało mi odnalezienie się w całej fabule, przez co nie mogłam do końca skupić się na całości. W ten sposób też wiele wątków dotyczących konkretnych bohaterów nie zostało do końca wyjaśnionych, z czego jestem bardzo niezadowolona. W tym przypadku wolałabym bardziej tradycyjną formę narracji. • Czy fabuła była wciągająca? I tak, i nie. Wiele było takich momentów, gdzie wprost nie mogłam oderwać się od książki, jednakże te najciekawsze momenty bardzo szybko się skończyły, W ogóle odniosłam wrażenie, że tak na prawdę książka mogłaby się zakończyć już w połowie, gdyż praktycznie większość została tam dokładnie przedstawiona. Druga połowa to dla mnie raczej po prostu naciągana fabuła, która została przedstawiona przez autorkę tylko i wyłącznie po to, aby zapełnić czymś lukę, z którą nie mogła sobie ona poradzić. Myślę, że Susan Vaught nie do końca zastanowiła się nad tym, jak w całości ma się prezentować wymyślona przez nią historia, przez co wyszło jej to, co wyszło. A wielka szkoda, gdyż fabuła posiada na prawdę spory potencjał, który z łatwością można by wykorzystać. • Zdaję sobie sprawę z tego, że pewnie większa część mojej recenzji to tak na prawdę przedstawienie wad, jakie ma Szaleństwo. Może to zniechęcić wielu z was, jednakże ja uważam, że mimo wszystko warto dać tej powieści szansę. Jest ona w wielu momentach nie do końca dopracowana, jednak moim zdaniem zapoznanie się z tym fantastycznym klimatem oraz bardzo ciekawym mimo wszystko stylem pisarki (mam tutaj na myśli sposób, w jaki buduje ona zdania oraz opisywanie różnych sytuacji) jest warte całego zachodu. Cieszę się, że w końcu udało mi się zapoznać z Szaleństwem, gdyż choć nie była to do końca aż tak udana lektura, jakiej się spodziewałam, to jednak zaspokoiłam swoją ciekawość i już wiem, że nie zawsze to, czego się po czymś spodziewamy, potrafi nas zaspokoić.

  +2 trafna
• 

  hertland
  Zawiła, niesamowita, trzyma w napięciu. Czytałam ją tak dawno temu a wciąż wracam do niej myślami z sentymentem i dostaje dreszczyku emocji.

Brak wątków