Ostatnia runda

Cortázar - wielki Kronopio, paryski argentyniec, wieczny autsajder - w zbiorach swoich opowiadań tworzy mikrokosmos, na poły realny, na poły fantastyczny, zdeformowany, absurdalny czy groteskowy. "Ostatnia runda", napisana w 1969 roku, to wielkie dzieło tego "nieklasycznego klasyka". Stworzone z wierszy, opowiadań, esejów, wycinków prasowych i, wreszcie, listu "O położeniu latynoamerykańskiego intelektualisty" - jest zbiorem utworów niemal całkowicie autonomicznych, poza kilkoma wyjątkami, nierealnych, fantastycznych, często onirycznych czy surrealistycznych. Cortázar sprzeciwia się szukaniu sieci, nitek, łączeń między jego opowiadaniami i pisze, jak sam mówi, dla frajdy. "Ostatnia runda" podejmuje jednak także, co niespotykane wcześniej u Cortázara, tematy polityczne. Pisarz, wstrząśnięty wydarzeniami paryskiego strajku studentów w 1968 roku, poświęca im kilka utworów, między innymi "Poemat z maja", w którym pisze o walce studentów: "to dzieło anonimowe: walka/ stadka ptaków przeciw Staremu Porządkowi"*. Zastanawia się też w utworze "Nie daj się" nad sytuacją twórcy wobec przemian politycznych, gdy to często tak fani jego dzieł, jak i wyznawcy (co wg autora nie jest tożsame) chcą pisarza zmienić w trybuna ludu, bojownika czy uczestnika wieców. Ten zbiór opowiadań, w wyśmienitym przekładzie pani Chądzyńskiej, to, mówiąc wprost, czysty Cortázar - wymagający, przewrotny, emanujący niezwykłą erudycją. Po prostu fantastyczny!