Simona:

• 

  danka1512
  Bardzo ciekawa biografia, a zarazem wzruszająca opowieść o niezwyczajnej kobiecie. Czytelnik nie znajdzie w niej taniej sensacji. Książka napisana z taktem i wyczuciem. Polecam.
• 

  dorota_doris
  Wspaniała biografia o niesamowitej osobistości, jaką była Simona Kossak. Narracja jest prowadzona ciekawie, znajdziemy tutaj sporo tzw. smaczków z życia ostatniej Kossakówny, miłośniczki natury i zwierząt, oddanej sprawie Pani profesor, która potrafiła zaskarbić sobie przyjaźń i miłość u prawie każdego zwierzęcia: począwszy od łobuza kruka, loszki Żabki (z którą spała w jednym łóżku), rysicy, saren, czy stadka pawi, które hodowała w środku puszczy, w chacie o wdzięcznej nazwie "Dziedzinka". Całość jest okraszona nigdzie nie publikowanymi zdjęciami jej towarzysza życia - Lecha Wilczka.
• 

  robert4
  Bardzo ciekawie napisana biografia.Można dużo dowiedzieć się o rodzinie Kossaków,a przede wszystkim o barwnej postaci,jaką była prof.Simona Kossak.Czyta się świetnie.
• 

  Biblioteka Kraków
  Królowa puszczy • Gdyby talent i uroda zawsze były przekazywane genetycznie, Simona Kossak zostałaby malarką, powi­eści­opis­arką­ lub poetką. Niestety, młodsza córka Jerzego Kossaka nie odziedziczyła talentów malarskich po męskiej linii swego rodu, ani literackich po linii kobiecej. Nawet z urodą coś poszło nie tak. Wnuczka Wojciecha Kossaka, prawnuczka Juliusza, bratanica Magdaleny Samozwaniec oraz Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej, cioteczna wnuczka Zofii Kossak-Szczuckiej, urodziła się w Krakowie, w rodzinnej Kossakówce w roku 1943 i od razu (z racji płci, braku urody, chorowitości) okazała się największym rozczarowaniem w historii rodu. Jakiż to dla mnie, wychowanej na lekturze Marii i Magdaleny i innych książkach Samozwaniec, zawód! Kossakówka, kiedy miałam 12 lat, wydawała mi się domem marzeń, azylem, miejscem, gdzie każda oryginalność była akceptowana. Tyle, że w domu artystów, osoba takich oczywistych talentów pozbawiona, jawi się kimś zgoła niepożądanym. Tak właśnie było w przypadku Simony. Jej zdolności, niek­onwe­ncjo­naln­ość, oryginalność, ujawnią się dopiero, gdy dorośnie. Wtedy też wielokrotnie będzie podkreślać, jak antypatyczną osobą była, ubóstwiana przeze mnie, Samozwaniec. • Historię wyrodnej córki słynnego rodu przeczytałam w doskonałej książce Anny Kamińskiej „Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak”. Biografia to solidna, oparta na dokumentach i relacjach • osób, które znały bohaterkę i których oczekiwaniom opisania prawdziwej historii, autorka starała się sprostać. Z pewnością nie było to łatwe zadanie, biorąc pod uwagę, jak kontrowersyjną postacią była Simona; jedni ją kochali, inni nienawidzili. Nie tylko opinie o niej bywają sprzeczne. Nawet jej własne wspomnienia, uwiecznione w wywiadach, nagraniach i listach, zmieniały się na przestrzeni lat. Portret, jaki kreśli przed nami Kamińska, odzwierciedla żelazny charakter Simony, jej odwagę i bezkompromisowość, ale też kruchość i delikatność. „Słodko – gorzka”, tak określa ją Anna Kamińska. • W roku 2000, siedem lat przed jej śmiercią, prezydent A. Kwaśniewski nadał Simonie tytuł naukowy profesora nauk leśnych, doceniając jej artystyczną wrażliwość oraz kulturę współistnienia z przyrodą i ludźmi. Co za cudowny paradoks! Przed ludźmi przecież ukryła się w Puszczy Białowieskiej, wybierając życie z dzikimi zwierzętami w starej leśniczówce, bez prądu, bieżącej wody i łączności ze światem. • Książkę z całego serca polecam, jest świetnie napisana. Czyta się ją jak powieść, a przedstawia nie tylko losy Kossaków, ale też dość ponury fragment historii Polski. Muszę przyznać, że jako lokalną patriotkę ukłuło mnie, gdy przeczytałam o „krakowskim spleenie”… Od niego, zdaniem autorki, uciekła Simona. I z nim też zderzyła się sama Kamińska, kiedy poszukiwała w Krakowie informacji o swojej bohaterce. Rzeczywiście, moje miasto musiało wyrwać w sercu Simony dziurę, którą musiała jakoś załatać. Zarosła puszczą – to jedyne wytłumaczenie. • Maria Mazur-Prokopiuk • Biblioteka Kraków

Brak wątków