Przystań Wiatrów

• 

  grejfrutoowa
  George R.R. Martin to znany na całym świecie współczesny twórca fantastyki. Lisa Tuttle to autorka, która pisze głównie horrory i powieści fantastyczne. W 1981 roku wydali wspólnie książkę „Przystań Wiatrów”, która w 2013 roku ukazała się ponownie w Polsce dzięki wydawnictwu Zysk i S-ka. • Maris pragnie latać. Obserwuje lotników – dumę Przystani Wiatrów – i marzy o tym, by mieć skrzydła. Adoptuje ją jeden z elity. Sam nie ma dzieci, dlatego postanawia nauczyć Maris wszystkiego. Po pewnym czasie rodzi mu się syn, co oznacza, że dziewczyna straci skrzydła. Nie może się z tym pogodzić. Buntuje się przeciw tradycji i rozpoczyna tym samym nową erę dla Przystani Wiatrów. Dzięki niej powstają akademie, gdzie każdy może uczyć się latania, a potem brać udział w turniejach, w których może wygrać skrzydła. Przez wiele lat nie udaje się to nikomu, jednak potem zła passa zostaje przerwana i dwoje studentów odbiera skrzydła innym lotnikom. Maris starzeje się, ale ciągle lata. Pewnego razu nie ma jednak wystarczająco dużo szczęścia i ulega wypadkowi. Nie może latać. Postanawia zostać uzdrowicielem, osiedla się na wyspie i prowadzi niemal spokojne życie. Niemal, bo wisi nad nią widmo wojny, która może okazać się kolejną zmianą w dotychczasowym porządku świata. • Książka jest interesującym przykładem fantastyki. Trafiamy do innego świata – jest tu tylko ocean i nieliczne wyspy, na których żyją dwie klasy ludzi – lotnicy i lądowcy. Ci pierwsi są chlubą tego świata, drudzy – liczni i mało sławni – stanowią odrębną część społeczności, pogardzaną przez tych ze skrzydłami. W tym wszystkim znalazła się Maris – po środku. Nie urodziła się w rodzinie lotników, ale w końcu dostaje upragnione skrzydła i przeprowadza rewolucję. Sprzeciwia się tradycji, co ma potem skutki w życiu wielu osób. • Maris to postać nieco wyblakła. Tak naprawdę nie wiemy za bardzo jak wygląda, a poznajemy ją jako dziecko, a potem jesteśmy z nią aż do starszego wieku. Mimo licznych opisów jej emocji nie mogę zbyt wiele o niej powiedzieć. To na pewno uparta i odważna kobieta. Nie byłam jednak pewna, czy jej związek oparty był na miłości, a wola walki o skrzydła była tylko egoizmem. Wydaje mi się, że z całą pewnością można stwierdzić jedno – Maris kocha latanie. • Ogólnie książka to głównie narracja. Dialogów jest w niej bardzo mało. Czasem zdarzają się bardzo rozbudowane monologi, które dzielono na akapity. Osobiście nie jestem zwolennikiem tego typu zabiegów, ale może dla niektórych to ułatwienie. • Język powieści jest dość prosty. Zdania są raczej krótkie, chociaż ich konstrukcja jest bardzo interesująca. Imiesłowy pojawiają się co chwilę, a słownictwo związane z przygodami dziewczyny często jest niewytłumaczone (głównie nazwy własne nie są opisane – potwory morskie, jedzenie i zasady świata lotników wprowadzone są licznie, lecz nie bardzo widać tu próbę przybliżenia nam tego świata). Ogólnie korekta sprawiła się dobrze, nie mam co do niej zastrzeżeń. • Narracja trzecioosobowa jest tu dobrym wyjściem, bo narrator jest wszechwiedzący. Nie widziałabym jednak różnicy, gdyby to Maris o sobie opowiadała – i tak znamy jej myśli, uczucia, a nawet akacja urywa się w momencie, gdy dziewczyna mdleje, albo idzie spać. Przez trzy części opowieści spotykamy Maris w różnych etapach życia. Na początku, jeszcze w prologu, jest dziewczynką. Potem kolejno młodą kobietą, kobietą dojrzałą i starszą. Jej charakter zmienia się tylko w małym stopniu, co łatwo zauważyć podczas lektury. • Nie wiem czemu, ale zwróciłam uwagę na jedna rzecz – opisy aktów seksualnych są tu pominięte, a o nich samych mówi się jedynie po fakcie i to tylko w sposób sugestywny. Przez to trudno mi było określić, czy Maris faktycznie z kimś jest, czy nie. Wszystkie relacje wydawały mi się zbyt powierzchowne. • Wielkim plusem są mapy na końcu. Mogłam obserwować podróże Maris, śledzić konkretne miejsca zdarzeń i przyglądać się Przystani Wiatrów. • Jeśli chodzi o dwóch autorów, to nie wiem, które rozdziały pisał Martin, a które Tuttle. Czułam się nieco zawiedziona tym faktem. • Ogólnie książka mnie oczarowała. To interesująca opowieść o czymś innym. Nie ma tu wampirów, wilkołaków i tych wszystkich modnych stworzeń. To zupełnie inna historia, przez co ma swój urok. Mało mi jednak tego świata. Przystań Wiatrów to ciekawe miejsce, które chętnie zgłębiłabym bardziej. • Komu polecam? Na pewno spodoba się szukającym czegoś innego. Przenieście się w inne miejsce, do odległej krainy, gdzie ludzie mogą latać. Fascynujące przeżycie. Jeśli znacie twórczość Martina, ta książka też was wciągnie. To chyba najlepszy argument, by po nią sięgnąć.

Brak wątków